یادش به خیر ترم قبل که تازه بابچه های کلاس آشنا شدیم ؛چقدراز سادگی وصمیمیت هم کلاسیامون جلو خونوادمون تعریف میکردیم. از نگرانی بچه ها واسه هم کلاسیشون سر یه دیر اومدن ساده اونم قبل عید نوروز گرفته! تاهماهنگی بچه هاتوی انتخابات شورای صنفی(حداقل در اومدن اسم یه نفر از بچه های کلاسمون)
اما حالا دیگه چیزی واسه گفتن نداریم دیگه اون یک رنگی بچه ها شده صد رنگی...کلاس شده زیر آب زدن یکی واسه یکی دیگه....یکی میخاد کار خودشو توجیح کنه میزنه اون یکی رو خراب میکنه؛یکی میخاد خودشو بالا ببره اون یکی رو پایین میکشه....دیگه از اون هوای هم داشتنا خبری نیست؛ آبروی آدمادیگه خیلی راحت ریخته میشه به سادگی یه آب خوردن
با چه شورو اشتیاقی از وبلاگمون میگفتیم ..این که توی دانشکده تکیم اما حالاوبلاگ شده یه چیز فراموش شده؛حالاااا اگه یه نفر توی وب گردیاش یه سری هم به وبلاگ خودمون بزنه وخییییییییلی اتفاقی یه نظریم بذاره ؛مطلب گذاشتنم که..........تاازه اوناییم که مطلب میذارن یه ذره هم درمورد مطلباشون فکر نمی کنن!!! البته از حق نگذریم وبلاگ ادبی مون خیییلی باحاله اماتوی اونم از حمایت بچه ها خبری نیست.
تنها اتفاق قشنگی که این ترم افتادهمون جشن دانشکدمون بود که اونم بعضیا حتی واسش اونقدرارزش قائل نشدن که اون شب باشن و بایه دست زدن خشک وخالیم که شده بگن ما هم هستیم ..چه برسه به این که ازش حمایت کنن
واااااقعا چقدر منتظرش بودیم......
هم کلاسی عزیز توبگو چه جوری میشه جو رو عوض کرد؟؟؟؟؟که دیگه اینقدر خشک نباشه؟؟که اگه یه روز خواستیم مرور خاطرات دانشجویی رو بکنیم لبخند بزنیم و بگیم:با این که دانشکمون مثل خیلی از دانشکده های دیگه امکانات نداشت ولی هم کلاسی هایی داشتیم که شاید نظیرشونو توی هیچ جای دیگه پیدانمیکردیم
هم کلاسی توبگوچه جوری؟؟؟؟؟؟؟َََََََََََََََََََ ََََََََََََََََََََََََََََََ